Als je lichaam je iets wil vertellen
Vrijdag 29 juni. Plots was het er. Wolken, mist, inktvlekken voor mijn rechteroog. Even paniek. Spoed UZ. Scheurtjes in netvlies. Spoed laserbehandeling. Angst! Veel angst! Wat nu? Waarom?
Al het werk, alle plannen, alles moest wijken, noodgedwongen, want mijn lichaam had andere ‘vakantie’ plannen voor mij.
Mijn gebruikelijke TGV tempo werd een slakkengangetje.
Mijn gebruikelijke TGV tempo werd een slakkengangetje. Mijn blik verschoof zich van de buitenwereld naar binnen. Veel tijd was er plots om de focus naar binnen te richten en dat was best confronterend. Je krijgt niets zomaar! Alles heeft zijn redenen, daar ben ik rotsvast van overtuigd. Aanvankelijk was er kwaadheid en onrust maar ik leerde het te aanvaarden en er niet tegen te vechten.
Mijn favoriete gedicht van Leonard Nolens bleef maar door mijn hoofd jagen: “Vertraag, vertraag, vertraag je stap…” (Laat > Leonard Nolens).
“Vertraag, vertraag, vertraag je stap…”
Ik zie het nu als een kans die ik kreeg om bewuster, dichter te komen bij wie ik echt ben en bij wat ik ook voor anderen kan betekenen.
Met de hulp van mijn zusje @maanlichtoptrauma leer ik nu bewust ademen, gewoon ademen in een ritme coherent aan het hart en het brengt me stilaan meer rust. Het treft me hoe iets zo eenvoudig als ademen, zo krachtig en efficiënt is, maar het werkt, echt! Meer over hartcoherentie
Jaren ijver ik al voor een gezonde levensstijl, voor het mijden van stress, voor het respecteren van je grenzen maar ik mocht nu aan de lijve ervaren dat de praktijk niet altijd zo simpel is. Stress sluipt geruisloos binnen en voor je het in de gaten hebt, heeft het je in zijn greep. Zeker als je -zoals ik- hoogsensitief bent, is het daarom zo belangrijk om je eigen grenzen te bewaken!
Ook voor mij blijft dat een evenwichtsoefening. Zeker op momenten dat alles samen komt, op momenten dat je niet weet wat eerst te doen, op momenten zoals nu waarop ik weet dat er nog een lange periode voor me ligt met heel veel extra werk… Maar ademen, blijven ademen, in een rustig ritme, helpt.
Mijn oog is gestabiliseerd maar de wolken zijn er nog. Ze werden lichter en hopelijk verdwijnen ze voorgoed maar dat is nu even afwachten. Ik vond wel een zekere rust en ben dankbaar voor wat me overkwam, dankbaar voor het openen van mijn ogen, dankbaar dat het me deed nadenken over wat er echt belangrijk is!
Zoek de antwoorden niet bij anderen maar zoek én vind ze bij jezelf!
Negeer de signalen van je lichaam niet. Als er je iets overkomt, stel je dan de vraag wat het je wil vertellen. Zoek de antwoorden niet bij anderen maar zoek én vind ze bij jezelf! Dat kost iets meer moeite maar het zal je brengen bij je eigenste ik! 💚
Photo by Daniil Kuželev on Unsplash